Statek śmierci - Yrsa Sigurđardóttir

Do tej pory udało mi się przeczytać dwie książki Yrsy Sigurđardóttir - Spójrz na mnie i Pamiętam cię. W obydwu przypadkach byłam pod ogromnym wrażeniem talentu autorki do tworzenia historii, od których trudno się oderwać. A jak było w przypadku jej najnowszej powieści?

Całość rozpoczyna się, gdy do portu w Reykjaviku dobija luksusowy jacht i z impetem uderza o nabrzeże. Wywołuje to zdumienie i niepokój wśród garstki osób czekających na pasażerów, ale prawdziwy strach ogarnia wszystkich chwilę później, gdy okazuje się, że na pokładzie nie ma nikogo. Statek dopłynął do brzegu zupełnie pusty, a siedem osób - w tym czteroosobowa rodzina i trzech członków załogi - dosłownie rozpłynęło się w powietrzu. Co najdziwniejsze, jacht na pierwszy rzut oka nie wydaje się być uszkodzony. Co zatem skłoniło pasażerów do opuszczenia pokładu? Może dryfują gdzieś po Atlantyku i czekają na pomoc? Co tak naprawdę wydarzyło się podczas rejsu? W znalezieniu odpowiedzi na te pytania niemały udział będzie miała prawniczka Thora, znana z poprzednich powieści Yrsy. Czy jednak uda jej się rozwikłać zagadkę statku widma?

Autorka miała bardzo ciekawy pomysł na fabułę. Już po pierwszym rozdziale zastanawiamy się, co też mogło przytrafić się bohaterom. Akcja toczy się dwutorowo. Obserwujemy wszystko, co dzieje się po wpłynięciu jachtu do portu, ale mamy też okazję poznać wydarzenia rozgrywające się podczas rejsu. Sigurđardóttir ma niesamowitą zdolność budowania napięcia i tworzenia niepokojącej atmosfery. Wydawać by się mogło, że Statek śmierci to kolejne godne uwagi dzieło w dorobku pisarki, ale… 

Pomimo licznych zalet bardzo się na tej pozycji zawiodłam. Yrsa przyzwyczaiła mnie już, że jej książki czyta się jednym tchem, a po każdym rozdziale ma się ochotę na więcej, tutaj niestety fabuła była dla mnie zbyt rozwlekła, a akcja nabrała tempa dopiero na samym końcu. Przez ponad połowę książki tak naprawdę niewiele się dzieje. Rozumiem, że autorka najpierw chciała zbudować odpowiednią atmosferę, sprawić, by czytelnik wsiąkną w klimat powieści, ale ja momentami dosłownie zasypiałam z nudów. Poza tym prawniczkę Thorę odebrałam jako „zbędny element”. Wydała mi się na siłę i zupełnie niepotrzebnie wpleciona w akację. Może gdyby to była pierwsza książka Yrsy, z jaką mam do czynienia, ocena byłaby wyższa, ale teraz, kiedy wiem na co stać tę pisarkę, czuję tylko rozczarowanie.

Moja ocena: 3,5/6