niedziela, 31 lipca 2011

Ela-Sanela - Katarzyna Pranić

Katarzyna Pranić - ukończyła filologię polską na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Ela-Sanela to jej debiut literacki. Zajęła II miejsce w kategorii książek dla młodzieży w wieku 10-14 lat w Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren zorganizowanym przez Fundację ABCXXI – Cała Polska czyta dzieciom.

Elę poznajemy jako 12-letnią dziewczynkę. Niedawno zmieniła szkołę, przez co straciła kontakt ze starymi przyjaciółmi i trochę ciężko jej do wszystkiego przywyknąć. Wiemy też, że wychowuje ją babcia i w zasadzie mogłoby się wydawać, że w tej historii nie ma nic zaskakującego. Tak jest do momentu, kiedy to w szkole podczas lekcji pani prosi Elę o przeczytanie pracy domowej i zwraca się do niej „Sanela Hasani”. Od tej pory stopniowo wychodzą na jaw pewne fakty z przeszłości dziewczynki. Okazuje się, że pochodzi z Bośni i podczas ucieczki z pogrążonego w wojnie kraju, razem z grupą uchodźców trafiła do Polski. Tutaj adoptowała ją pewna lekarka, która od tamtej pory została jej babcią i jednocześnie jedyną rodziną. Przez te wszystkie lata Ela nic nie wiedział o poszukiwaniach babci, która poprzez Czerwony Krzyż miała nadzieję odszukać rodzinę dziewczynki. W końcu po wielu latach udało się nawiązać kontakt z siostrą Saneli. Teraz, kiedy dziewczynka ma prawie 13 lat, musi zmierzyć się z trudną i bolesną przeszłością, żeby poznać całą prawdę o sobie.

Książeczka napisana jest prostym, zrozumiałym językiem. Akcja toczy się powoli, widać, że autorka z uwagi na młodych czytelników, stara się dawkować emocje. Historia pokazuje czytelnikowi, jak ważne w życiu każdego człowieka jest poczucie tożsamości narodowej. Otwiera oczy na okrucieństwo wojny, która zawsze ma tragiczne skutki. Uświadamia też, że dom to przede wszystkim miejsce gdzie czujemy się bezpieczni i kochani. Jedyne co mogę zarzucić autorce to zbytnie „rozleniwienie” tempa akcji, które sprawia, że miejscami książeczka jest mniej interesująca. Niemniej jednak polecam młodszym czytelnikom.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa STENTOR za co bardzo dziękuję.

wtorek, 26 lipca 2011

Czarny Młyn - Marcin Szczygielski

Marcin Szczygielski - pisarz, dziennikarz i grafik. Jest autorem książek nie tylko dla dzieci, ale także dla dorosłych. Pisze również sztuki teatralne. Za Czarny Młyn otrzymał Grand Prix i zajął I miejsce w kategorii książek dla młodzieży w wieku 10–14 lat w II Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren organizowanym przez Fundację ABCXXI - cała Polska czyta dzieciom.

Gdzieś między Warszawą a Poznaniem leży bardzo mała wieś - Młyny. Z jednaj strony otaczają ją rozlewiska i bagna oraz autostrada, a z drugiej zgliszcza dawnej spółdzielni rolniczej. Pożar strawił prawie wszystkie zabudowania. Pozostał jedynie ogromny młyn ze sterczącymi, żelaznymi ramionami. Cały teren ogrodzono i od tamtej pory nikt się tam nie zapuszcza. Kto miał okazję, już dawno wyprowadził się z wioski. Niektóre domy od lat stoją puste z powybijanymi oknami i dziurami w dachach. Nie uprawia się tam pól ani nie hoduje zwierząt. Młyny maja jednak swoich małych, radosnych mieszkańców. Dzieci w sumie jest sześcioro - Iwo, Piotrek, Natalka, Karol, Justyna, Paweł i Mela, która jest karłem. Wszystkie trzymają się razem i czasem urządzają wyprawy pod ogrodzenie żeby z daleka obserwować zgliszcza starej spółdzielni. Nad całym gruzowiskiem góruje Czarny Młyn, który budzi w dzieciach nieopisany strach, wszystkie czują, że kryje się w nim coś złego…

Od pewnego czasu w Młynach zaczynają dziać się dziwne, niewyjaśnione rzeczy. Z początku nikt nie zwraca na nie uwagi, ale z dnia na dzień sytuacja jest coraz bardziej poważna. Któregoś dnia dzieci odkrywają, że wioska opustoszała. Z dorosłych została tylko przygłucha babcia Iwa, która jednak niczym się nie przejmuje. Dzieci nie mają pojęcia co tak naprawdę się dzieje, ale szybko dochodzą do wniosku, że wszystkiemu winny jest Czarny Młyn. W końcu muszą stawić czoła lękom, pokonać strach i wyruszyć do ruin starej spółdzielni żeby uratować rodziców i pozostałych mieszkańców wsi. Czy jednak znajdą w sobie dość odwagi żeby zmierzyć się z Czarnym Młynem? I jaki udział w akcji ratunkowej będzie miała niepełnosprawna Mela? Te pytania pozostawiam bez odpowiedzi J

Czarny Młyn to bardzo dobrze napisana opowieść z dreszczykiem. Autor doskonale buduje napięcie i trzyma czytelnika w klimacie grozy praktycznie aż do ostatnich stron książki. Sprzyjają temu opisy opuszczonych odmów, zgliszczy spółdzielni i samego młyna. Ważna jest tu jednak wyobraźnia czytelnika. Kolejną niewątpliwą zaletą powieści są świetnie wykreowane postaci. Razem z bohaterami czujemy strach i niepewność, a jednocześnie chcemy odkryć zagadkę. Warto dodać, że autorowi udało się zgrabnie wpleść w fabułę wartościowe treści. Książka pokazuje jak ważna jest przyjaźń, odwaga i umiejętność współpracy. Uświadamia też, że z chorobą drugiego człowieka, z jego „innością” można się oswoić. Każdy z nas ma przecież w sobie coś wartościowego. Dodatkowym atutem jest okładka, która idealnie oddaje charakter całej książki.

Do lektury zachęcam nie tylko tych młodszych, ale również starszych czytelników. Mnie Czarny Młyn bardzo przypadł do gustu, może dlatego, że bohaterowie tej książki przypominają mi trochę czasy mojego dzieciństwa, kiedy nie było komputerów a do dobrej zabawy wystarczyła sama wyobraźnia.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa STENTOR za co bardzo dziękuję.

piątek, 22 lipca 2011

Wyjący młynarz- Arto Paasilinna


"To... zaczyna się automatycznie... Najpierw przychodzi taka potrzeba. Ciśnienie rozrywa mi głowę tak, że muszę wrzasnąć bardzo głośno. Właściwie nie muszę, ale jak zostaję sam, to czasami zawyję sobie. I za każdym razem mi lżej. Już kilka skowytów pomaga".

Arto Paasilinna- fiński pisarz urodzony w 1942 roku, autor ponad 30 powieści. Pracował też jako dziennikarz i redaktor naczelny. Dostał wiele nagród, między innymi francuską nagrodę literacką Air Inter oraz włoską Giuseppe Acerbi.

Do Suuskoski, małej miejscowości położonej nad brzegiem Kemijoki, przybywa Gunnar Huttunen. Mężczyzna osiedla się w opuszczonym młynie. Szybko go odnawia i przywraca do pracy. Za namową urodziwej konsultantki z koła rolniczego, zakłada też ogródek warzywny. Daje mu to pretekst do częstszego widywania dziewczyny, dla której stracił głowę. Dni mijają, ale pomimo upływu czasu, mieszkańcy pozostają dosyć nieufni w stosunku do nowego sąsiada. W zaakceptowaniu i uznaniu go za „swojego” przeszkadza im osobliwy charakter młynarza. Huttunen bowiem ma zadziwiający sposób okazywania emocji. Kiedy się z czegoś cieszy udaje zwierzęta, co z resztą wychodzi mu doskonale. Kiedy jest mu źle lubi sobie nocą zawyć do księżyca. To przejmujące wycie budzi psy w całej wsi, które wyją razem z nim dając upust jakiemuś bliżej nieokreślonemu poczuciu tęsknoty i smutku. Nocne wycie Gunnara wzbudza podejrzliwość i zaciekawienie mieszkańców Suuskoski. Doszukują się przyczyn dziwnego zachowania młynarza i w końcu jednomyślnie dochodzą do wniosku, że mężczyzna z pewnością jest szalony. Nie zamierzają oczywiście pozostawić go samemu sobie. Skoro jest wariatem, to szybko może się okazać, że stanowi zagrożenie dla pozostałych, normalnych obywateli. Załatwiają mu więc pobyt w szpitalu psychiatrycznym w Oulu.

Huttunen w głębi serca nie czuje się wariatem. I tak naprawdę oprócz sporadycznego zawodzenia i naśladowania zwierząt nie można mu nic zarzucić. Pobyt na oddziale zamkniętym szpitala tylko utwierdza go w przekonaniu, że właściwie jest normalny i szybko podejmuje decyzję o ucieczce. Gdy widomość o zbiegu dociera do mieszkańców Suuskoski są oburzeni. Nie zamierzają pozwolić żeby Gunnar powrócił do swojego młyna. Nie mając innego wyjścia, bohater zabiera najpotrzebniejsze rzeczy i ucieka do lasu. Jak długo będzie musiał się ukrywać i czy kiedykolwiek mieszkańcy wioski zaakceptują go takim jaki jest? Czy znajdzie się ktoś, kto będzie skłonny tolerować jego dziwne zachowanie?

Książka napisana jest pełnym humoru językiem. Czytelnik może tu napotkać opisy wspaniałej fińskiej przyrody i doskonale wykreowane postaci. Główny bohater, chociaż uznawany za wariata, budzi w czytelniku sympatię, a nawet współczucie. Książki jednak według mnie nie należy odbierać zbyt dosłownie. Autor pomimo poruszania ważnego problemu, jakim jest tolerancja, tak naprawdę wyśmiewa ludzką głupotę i ciasnotę umysłową. Zachowaniem bohaterów podkreśla absurdalność rzeczywistości, w której żyjemy. Czytając książkę tak naprawdę chwilami wydawało mi się, że to cały świat otaczający młynarza zwariował, a nie on sam. Odrzucony przez wszystkich starła się jakoś dostosować, ale ciężko zachować własną tożsamość, kiedy inni próbują nas upchnąć w wytyczone ramy. Paasilinna stawia pod znakiem zapytania kwestię prawa do bycia sobą. Skłania do zastanowienia się nad tym, na ile sami siebie „tworzymy”, a na ile kształtuje nas społeczeństwo w którym żyjemy. Jaka jest granica między normalnością a szaleństwem i kto ją określa? Czy mamy szansę odnaleźć na swojej drodze ludzi, którzy zaakceptują nasze dziwactwa? I w końcu, czy odstawanie od ogólnie przyjętych norm i wyobrażeń w jakikolwiek sposób nas dyskwalifikuje i umniejsza naszą wartość?

Wyjący młynarz to z pozoru błaha i miejscami śmieszna historia o człowieku, który poszukując swojego miejsca na ziemi, spotyka się z ogromną nietolerancją i niezrozumieniem za strony innych ludzi. Pod tą niepozornością kryje się jednak głębszy sens. Polecam zatem książkę tym, którzy chcą ten sens odkryć. Ja po lekturze powiem jedno- zdecydowanie literatura skandynawska do mnie przemawia i z chęcią zapoznam się z innymi książkami tego autora. 

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa KOJRO za co bardzo dziękuję. 

Moja ocena: 4,5/6

wtorek, 19 lipca 2011

Wyznania księży alkoholików- Stanisław Zasada

"Nie ma lepszego sposobu, żeby coś powiedzieć, niż własne świadectwo."

Lubię książki poruszające problemy z jakimi na co dzień borykają się ludzie. Czasem nawet najlepsza fikcja literacka nie potrafi tak zszokować i skłonić do refleksji, jak historie pisane przez samo życie. Często w bohaterach takich książek możemy odnaleźć samych siebie i własne problemy. Możemy też otworzyć oczy na pewne trudne sprawy, które często się przemilcza. Jeden z takich właśnie trudnych tematów, jakim jest alkoholizm wśród księży, porusza w swojej książce Stanisław Zasada.

Praktycznie już od pierwszych stron stajemy się cichymi świadkami bardzo osobistych wyznań mężczyzn, którzy swoje życie postanowili poświęcić Bogu. Opowiadają jak wpadli w nałóg i co alkohol zrobił z ich życiem. Nie usprawiedliwiają się, nie tłumaczą. Wielu z nich dotknęło samego dna. Alkoholizm doprowadził ich do zaniedbywania obowiązków, zmusił do ciągłych zmian parafii i przenoszenia się z miejsca na miejsce. Wielu z nich było na leczeniu odwykowym, ale nie wszystkim udało się wygrać z chorobą. Niektórzy pomimo, że od kilku lat zachowują trzeźwość, codziennie walczą ze sobą żeby nie sięgnąć po kieliszek. Dla księży alkoholików każdy dzień to wyzwanie, próba charakteru i siły woli.

Pewnie niejeden z nas nawet nie może sobie wyobrazić jak ksiądz, który powinien być wzorem wszelkich cnót, świecić przykładem i być autorytetem moralnym, może być nałogowym pijakiem. Jak może pouczać innych, mówić jak należy postępować, skoro sam nie jest doskonały. Pozostaje jednak pytania, czy nasz obraz księdza nie jest zbyt wyidealizowany? Czy nie za wiele oczekujemy od kogoś, kto w końcu tak jak my jest tylko człowiekiem i ma prawo do upadku, zagubienia się, do popełniania błędów.

Książka nie tylko odkrywa wstydliwą prawdę o alkoholizmie wśród księży, ale przede wszystkim pozwala ten problem lepiej zrozumieć. Nagle zaczynamy patrzeć na duchownych jak na zwyczajnych ludzi, a nie jak na wybrańców, którzy muszą być doskonali. Często ich problemy alkoholowe wynikają z nadmiaru obowiązków, niezrozumienia i samotności. Zdają sobie sprawę z odpowiedzialności, jaka na nich ciąży i dlatego kiedy uświadomią sobie, że wpadli w nałóg, czują, że zawiedli nie tylko samych siebie, ale też wiernych.

Wyznania księży alkoholików to na pewno książka oryginalna i kontrowersyjna. Wielu czytelników z pewnością zszokuje, zadziwi, może nawet zbulwersuje, ale jestem przekonana, że znajdzie się też wiele osób, które spojrzą na ten problem z zupełnie innej, nowej perspektywy. Prawda jest tu podana bez zbędnych komentarzy i wzbudzania niepotrzebnej sensacji. Nie ma tu krytykowania i oceniania postaw czy zachowań. Bardzo podoba mi się, że autor usunął się praktycznie całkowicie na bok i pozwolił mówić księżom. Dzięki temu poznajemy prawdę i sami możemy się do niej ustosunkować. Myślę, że jest to bardzo ważna lekcja dla każdego.


Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa ZNAK za co bardzo dziękuję.


Moja ocena: 4,5/6

środa, 13 lipca 2011

Stos- nadrabianie zaległości

Ostatnio stwierdziłam, że mam duże zaległości w czytaniu książek, które już chyba wszyscy, oczywiście z wyjątkiem mnie, znają. Czytając kolejne pozytywne recenzje i oglądając Wasze stosy nie mogłam się po prostu powstrzymać i trochę zaszalałam :) W końcu czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal... Nie żałuję, bo w końcu nadrobię swoje czytelnicze zaległości, ale to ostatni stos w tym roku. Daję sobie szlaban na książkowe zakupy :)

Jedną książkę dostałam w prezencie, pozostałe udało mi się kupić za całkiem niezłe pieniądze. Szczególnie jestem wdzięczna Wydawnictwu ZNAK za wakacyjną ofertę, z której grzechem było nie skorzystać :)



1. Gra anioła- Carlos Ruiz Zafón
2. Cień wiatru- Carlos Ruiz Zafón
3. Hakawati mistrz opowieści- Rabih Alameddine
4. Czyste intencje- Charlaine Harris
5. Ksiądz Rafał- Maciej Grabski
6. Tygrysie Wzgórza- Sarita Mandanna
7. Pożeracz snów- Bettina Belitz
8. Pokój- Emma Donoghue
9. Kochałem ją- Anna Gavalda
10. Woda dla słoni- Sara Gruen
11. Cukiernia Pod Amorem. Zajezierscy- Małgorzata Gutowska- Adamczyk
12. Cukiernia Pod Amorem. Cieślakowie- Małgorzata Gutowska- Adamczyk


wtorek, 12 lipca 2011

Strzępy- Tomasz Kowaluk- Łukasiewicz

„Pierwsze zdanie podobno jest najważniejsze. (…) Powinno być zaskakujące, intrygujące, a może zabawne… Po pierwszym zdaniu czytelnik odkrywa, z czym ma do czynienia. Nieraz to ono decyduje, czy powinien dalej w to brnąć. Czy warto wkroczyć w świat wykreowany przez autora? Czy pisarz jest w stanie opowiedzieć mu historię, która na chwilę stanie się jego historią? (…) jakie powinno być to pierwsze zdanie?”

Takimi słowami pan Tomasz Kowaluk- Łukasiewicz rozpoczyna swoją pierwszą powieść. Muszę przyznać, że właśnie tym wstępem mnie ujął. Gdybym sama miała napisać książkę miałabym dokładnie ten sam problem: jak zacząć, żeby zrobić na czytelniku możliwie najlepsze wrażenie, zachęcić go do dalszego czytania, zaintrygować? I muszę przyznać, że w tym przepadku autorowi udało się mnie zaciekawić.

Myślę, że każdy z nas miał w życiu taki moment, kiedy wspominał „stare, dobre czasy”. Czasy, kiedy chodziło się do szkoły i miało przyjaciół, którzy wydawali się być na całe życie. Później nieoczekiwanie każdy poszedł w swoją stronę i wiele z tych wielkich przyjaźni z młodości nie przetrwało próby czasu. Gdy po latach zastanawiamy się, dlaczego tak się stało, często nie znajdujemy odpowiedzi. Jesteśmy jednak ciekawi, co dzieje się z dawno niewidzianymi znajomymi, jak potoczyło się ich życie, czy spełnili swoje marzenia. W końcu wcześniej, czy później ktoś wpada na pomysł zorganizowania spotkania klasowego i właśnie na takim spotkaniu poznajemy Marka Zarębę- głównego bohatera książki.

Na początku każdy czuje się trochę nieswojo, ale po kilku kieliszkach atmosfera robi zupełnie inna. Rozpoczyna się rozpamiętywanie dawnych czasów, powracają wspomnienia. Nagle zaczynają wychodzić na jaw sprawy, o których każdy wolałby zapomnieć. Marek, podobnie jak pozostali jego koledzy, przez te wszystkie lata zajmował się mozolnym budowaniem swojej kariery, założył rodzinę. Do pewnych wydarzeń z przeszłości nie miał ochoty wracać. Spotkanie klasowe wydobyło jednak na światło dzienne pewną nieprzyjemna sprawę. Okazało się, że ktoś z klasy Marka donosił milicji w okresie PRL-u w wyniku czego jeden z jego najlepszych przyjaciół został wyrzucony ze szkoły tuż przed maturą. Szybko też wychodzi na jaw, że wiele osób podejrzewa, że to Marek był owym donosicielem.

Bohater postanawia rozpocząć własne śledztwo i odkryć, kim był prawdziwy zdrajca. Powoli wydobywa z pamięci strzępy wspomnień, próbuje ułożyć wszystkie informacje w logiczną całość, ale rozwiązanie zagadki nie jest takie proste. Rozmowy z kolegami i wspomnienie szkolnej miłości powoli nasuwają Markowi pewne podejrzenia, jednak ciągle brakuje dowodów. W końcu Zaręba wpada na pewien pomysł, który pomoże mu zdemaskować donosiciela. Czy uda mu się odkryć prawdę po tylu latach? Czy znając ją poczuje się lepiej?

Książkę czyta się bardzo szybko. Napisana jest przystępnym językiem. Pomimo licznych retrospekcji, czytelnik nie powinien mieć najmniejszego problemu ze zrozumieniem treści. Chociaż książka porusza dosyć trudny temat, miejscami autor wykazał się świetnym poczuciem humoru. W doskonały sposób oddał klimat czasów PRL-u. Opisaną przez siebie historią skłania czytelnika do refleksji nad tym, czy warto wracać do przeszłości i podejmować próby rozliczenia się z nią. Czy warto zaryzykować odkrycie niewygodnej prawdy? Czasem może wydać się zaskakujące jak nasze decyzje wpłynęły na życie innych osób, ale czy jesteśmy gotowi, żeby zmierzyć się z tym faktem?

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa NOVAE RES za co bardzo dziękuję.

Moja ocena: 4/6

poniedziałek, 11 lipca 2011

Listy z jeziora- Agnieszka Korol

Agnieszka Korol- autorka między innymi Bajek o smokach podróżnych oraz innych książek dla dzieci, natomiast z zawodu i powołania nauczycielka.

Szaruga- niewielka miejscowość na Mazurach. To właśnie tutaj pani Irena prowadzi od lat swój pensjonat. Położony w urokliwym miejscu, z dala od miejskiego zgiełku, co roku niezmiennie przyciąga nowych turystów, ale ma także swoich stałych bywalców. Podobnie jak w poprzednich latach, tak i w tym roku pani Irena nie narzeka na brak gości. Jest wśród nich młody ratownik, małżeństwo z dorastającą córką Sylwią oraz Izabela, która na stałe mieszka w pensjonacie. Później pojawia się też mała Marcelka z rodzicami i studentka Anna. Wszystkim udziela się spokojny, małomiasteczkowy klimat, sprzyjający wypoczynkowi. Tak jednak  jest tylko do czasu….

Tą sielankową atmosferę nieoczekiwanie burzy tajemniczy nadawca listów w zielonych kopertach, których adresatką jest właścicielka pensjonatu. Przesyłki wywołują wymowny uśmiech u listonosza, który podejrzewa, że pani Irena zyskała nowego wielbiciela, sprawa jednak okazuje się bardziej poważna. Listy zawsze są bardzo krótkie i zawierają głównie groźby oraz przestrogi. Tajemniczy nadawca podpisuje się imieniem Albert, które należało do dawno nieżyjącego męża pani Ireny, próbuje zastraszyć bohaterkę i skłonić ją do sprzedania pensjonatu i opuszczenia już na zawsze tak ukochanego przez nią miejsca. Irena czuje, że znalazła się w sytuacji bez wyjścia. Nie potrafi się nikomu zwierzyć i opowiedzieć o swoim dziwnym prześladowcy. Co najgorsze, nawet nie domyśla się, kto może nim być, dlatego podejrzewa praktycznie każdego. Taka sytuacja tylko pogłębia jej zdenerwowanie. Na szczęście zarówno goście jak i pracownicy pensjonatu pozostają czujni i szybko zauważają, że z „szefową”, jak lubią czasem ją nazywać, dzieje się coś złego. Szybko też odkrywają, że powodem zdenerwowania pani Ireny są najprawdopodobniej otrzymywane przez nią listy.

Kto jest nadawcą listów i po co je wysyła? Tajemnica ta zostaje odkryta dopiero na samym końcu książki. Trzeba jednak zaznaczyć, że nie jest to jedyny wątek w powieści. Listy z jeziora to także książka o miłości. Mamy tu młodego ratownika Krzysztofa, który po nieudanym romansie z niedojrzałą Sylwią, zakochuje się w Ani- studentce socjologii. Jest przebojowa i bardzo wygadana pokojówka Kasia i jej narzeczony, Filip. Nie można też zapomnieć o samej właścicielce pensjonatu- pani Irenie, która w końcu ulega urokowi swojego nowego sąsiada.

Co mnie urzekło w tej książce? Zdecydowanie okładka. Należę do osób (stety lub niestety), które często przy wyborze lektury kierują się właśnie wyglądem okładki, a ta w tym przypadku kojarzy mi się z wakacjami i odpoczynkiem. Mały papierowy statek dryfujący spokojnie na niczym niezmąconej tafli wody. Kolory przywodzące na myśl zachodzące słońce. Oddaje to bardzo dobrze sielankowy klimat książki. Ponadto bardzo podobała mi się kreacja dwóch postaci- pokojówki Kasi i kucharki Łucji. Autorka idealnie wpisała je w całą historię i myślę, że są to najbardziej „żywe” i wiarygodne bohaterki w całej powieści.

Teraz kolej na słabsze strony książki. Choć czytało się ją bardzo szybko i za ogromny plus uznaję to, że dopiero na samym końcu wyjaśnia się zagadka tajemniczych listów, to sielankowa atmosfera emanująca z każdej kartki jakoś nie przypadła mi do gustu. Rodzinny klimat panujący w pensjonacie pani Ireny wydał mi się zupełnie nierealny, a miejscami wręcz sztuczny. Bardzo denerwował mnie styl wypowiedzi niektórych bohaterów. Odniosłam wrażenie, że język małej Marcelki i bohaterek w wieku emerytalnym niczym się nie różni. Poza tym nie podoba mi się, kiedy spłyca się i upraszcza pojęcie miłości. Według mnie słowa „kocham cię” powinny być przemyślane i wynikać z dojrzałego uczucia. Nie podoba mi się dlatego, gdy  bohaterowie wyznają sobie miłość, praktycznie się nie znając. Ale taki urok tego rodzaju książek, więc akurat na to chyba nie mam prawa narzekać.

Podsumowując, jest to idealna pozycja dla osób które mają ochotę na lekką, przyjemną i niewymagającą lekturę. Listy z jeziora spodobają się też wszystkim, którzy chcą oderwać się na chwilę od problemów, zwolnić tempo i uciec w trochę nierealny świat. Komu natomiast książka nie przypadnie do gustu? Prawdopodobnie młodym czytelnikom. Osobom, które nie lubią happy endów, nieskomplikowanej miłości i zbytniej sielankowości.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi SZTUKATER oraz Wydawnictwu PROMIC.

Moja ocena: 3/6

czwartek, 7 lipca 2011

Spójrz na mnie- Yrsa Sigurđardóttir

Yrsa Sigurđardóttir- islandzka pisarka. Debiutowała w 1998 roku. Spójrz na mnie to piąta część serii, której główną bohaterką jest prawniczka Thora. Inne powieści z tego cyklu to Trzeci znak, Weź moją duszę, W proch się obrócisz i Lód w żyłach.


W ośrodku rehabilitacyjnym dochodzi do pożaru w wyniku którego ginie kilka osób- jeden opiekun i wszyscy pensjonariusze. Głównym podejrzany w tej sprawie jest  cierpiący na zespół Downa Jakob. Chłopca uznano za winnego i skierowano do zamkniętego oddziału psychiatrycznego w Sogn. Sprawa zostaje w ten sposób szybko wyciszona i zamknięta. W ośrodku w Sogn przebywa też niebezpieczny pedofil- Josteinn. To właśnie on zleca on Thorze wykonanie rewizji wyroku Jakoba. Pozostaje pytanie, dlaczego niezwiązany ze sprawą podpalenia ośrodka rehabilitacyjnego Josteinn, prosi o rewizję wyroku? Jakie ma podstawy, żeby sądzić, iż to nie Jakob jest podpalaczem? I dlaczego właściwie chce odszukać prawdziwego sprawcę?


Na pierwszy rzut oka wydaje się, że rewizja wyroku jest w tym przypadku zbędna. Wszystko wskazuje na to, że podpalaczem był Jakob, poza tym chłopiec przyznał się do winy. Thora jednak ma pewne podejrzenia. Po dokładniejszym przyjrzeniu się sprawie, odkrywa, że podpalenie wymagało zaplanowania i przemyślnego działania. Czy zatem chory na zespół Downa Jakob był zdolny do popełnienia takiej zbrodni? To pytanie nie daje jej spokoju i postanawia znaleźć na nie odpowiedź.

Prawniczka rozpoczyna żmudne śledztwo. Na początku skupia się na pensjonariuszach, którzy razem z Jakobem przebywali w ośrodku jeszcze przed jego podpaleniem. Szybko jednak okazuje się, że cierpieli oni na poważne choroby, jak autyzm czy całkowity paraliż i należy ich wykluczyć z kręgu podejrzanych osób. Kto w takim razie jest podpalaczem? W sprawie pojawiają się co chwilę nowe tropy. Jedne prowadzą do obrońcy Jakoba, inne do Ministerstwa Sprawiedliwości. Thora dostaje też tajemnicze i niezrozumiałe smsy, które zdaje się mają związek ze sprawą. Błądząc w gąszczu pytań, prawniczka próbuje poskładać wszystko w logiczną całość i odkryć prawdę.

Nie napiszę ani słowa więcej o fabule tej książki, ponieważ czyta się ją fantastycznie i nie chcę zepsuć nikomu wrażeń. Już sam początek wprowadza czytelnika w klimat rodem z powieści Kinga. Później w miarę rozwijania się akcji, pojawiają się coraz ciekawsze, pozornie niezwiązane ze sobą wątki, które na końcu okazują się częściami jednej układanki. Autorka w doskonały sposób buduje napięcie, ani na chwilę nie pozwala się nudzić, intryguje a miejscami nawet przeraża. Dawno żadna powieść nie wciągnęła i nie pochłonęła mnie tak bardzo, że nie mogłam się od niej oderwać. Miałam wrażenie, że każdy rozdział kończy się znakiem zapytania, zostawia czytelnika w niepewności i przez to zachęca do dalszego towarzyszenia Thorze w śledztwie. Sama przyznam, że do tej pory dosyć rzadko czytałam kryminały czy thrillery, ale ta książka przekonała mnie do tego gatunki. Już rozglądam się za kolejnymi książkami pani Sigurđardóttir.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa MUZA za co bardzo dziękuję.

Moja ocena: 5,5/6

sobota, 2 lipca 2011

Nie ma o czym mówić- Marta Szarejko

Marta Szarejko- kojarzona głównie z Bluszczem. Jej debiutancka książka Nie ma o czym mówić ukazała się w serii "Krótkie formy" wydawnictwa AMEA. Szczerze mówiąc, do tej pory nazwisko autorki tylko obiło mi się o uszy, dlatego postanowiłam poszukać więcej informacji na jej temat, niestety niewiele znalazłam. A że lubię coś wiedzieć o autorze, zanim zapoznam się z jego twórczością, to na dobry początek przeczytałam krótki wywiad z panią Martą, zamieszczony na stronie: http://www.przystan-literacka.pl/index.php?show=3176

Książka jest zbiorem opowiadań, powstałych na kanwie spotkań i rozmów autorki z ludźmi zepchniętymi na margines społeczeństwa. Takimi, o których nawet nie warto rozmawiać, bo przecież nie ma o czym mówić. Spotykamy tu bezdomnych, kloszardów, alkoholików. Marta Szarejko oddaje im głos, pozwala mówić. To właśnie poszczególne opowieści tworzą tutaj fabułę. Nie poznajemy przeszłości ani przyszłości bohaterów, skupiamy się raczej na tym co tu i teraz. Każda postać jest specyficzna, każda ma swój własny i niepowtarzalny język.

Opowiadania są krótkie, niekiedy nawet jednozdaniowe. Czytelnik nie ma możliwości tak naprawdę zżyć się z bohaterami, wczuć w ich sytuację, ale chyba właśnie o to chodzi. Taka konstrukcja książki pozwala zaszokować odbiorcę, zaciekawić, wprawić w zdumienie. Na co dzień raczej nie zastanawiamy się głębiej nad światem, który nas otacza. Wygodniej jest nie rozmyślać o ludziach, którzy w jakiś sposób odbiegają od powszechnie przyjętej normalności. Nie oznacza to jednak, że tacy ludzie nie istnieją, że nie marzą o lepszym życiu, szczęściu, czy zrozumieniu. Marta Szarejko pozwala w swojej książce przyjrzeć się takim osobom z bliska. Czytając poszczególne opowiadania miałam wrażenie, że na chwilę wchodzę w życie bohaterów, znienacka i bez zapowiedzi, po czym cichutko odchodzę w swoją stronę. Przewracam kolejna kartkę, spotykam inną postać, ponownie wdzieram się w czyjeś życie, żeby za chwilę bezszelestnie odejść w swoją stronę.

Oryginalna, nieszablonowa- to zdecydowanie można powiedzieć o tej książce. Na pewno zaciekawi ona osoby, które lubią nieprzeciętność. Zaskakujący jest tu język i styl wypowiedzi bohaterów, który na pewno nie każdemu przypadnie do gustu. Każda historia jest inna, czasem słowa wydają się być wyrwane z kontekstu, w zdaniach brakuje przecinków i kropek. To wszystko może utrudniać odbiór i zniechęcać czytelnika. Dawno nie czytałam książki, którą tak trudno byłoby mi ocenić. Z jednej strony odbieram to jako plus. Dobra książka to przecież taka, która budzi skrajne emocje, nie daje się upchnąć w jakiś jeden konkretny schemat. Do tej lektury mam jednak ambiwalentne uczucia. Są dni, kiedy czytam opowiadania, niektóre nawet po kilka razy i wręcz się zachwycam. Za każdym razem odkrywam nowy sens, inny przekaz. Ale są też takie dni, kiedy Nie ma o czym mówić to dla mnie jeden wielki chaos, literacki bełkot, przerost treści nad formą. Nie będę dlatego polecać tej książki, nie będę też odradzać. Sami musicie ocenić.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa AMEA za co bardzo dziękuję.

Moja ocena: 3,5/6