czwartek, 31 marca 2011

Oskar i pani Róża- Eric- Emmanuel Schmitt


"Codziennie patrz na świat, jakbyś oglądał go po raz pierwszy".

Eric-Emmanuel Schmitt urodził się w 1960 roku w Sainte-Foy-les-Lyon. Z wykształcenia filozof. Z zamiłowania twórca teatralny i pisarz. Jego książki przetłumaczono na kilkadziesiąt języków. Znany z pisania o ważnych sprawach w przystępny sposób.

Oskar jest dziesięciolatkiem chorym na białaczkę. Operacje i leczenie niestety nie przynoszą poprawy i chłopiec jest skazany na śmierć. Szpital jest jego domem. Rodzice mieszkają daleko i odwiedzają go tylko w niedziele. Są przerażeni chorobą swojego dziecka. Przynoszą Oskarowi prezenty, ale nie potrafią normalnie z nim porozmawiać. Boją się spojrzeć mu w oczy z obawy, że wyczyta w nich to, czego nie mają odwagi mu powiedzieć. Próbują przed nim ukryć swoją rozpacz. Nie zdają sobie sprawy, że Oskar, pomimo tego, że jest jeszcze dzieckiem, doskonale zdaje sobie sprawę ze swojego położenia. Wie, że umiera...

Szczególne miejsce w sercu Oskara zajmuje Róża- starsza pani, wolontariuszka w szpitalu. Jak dobra babcia odpowiada cierpliwie na każde pytanie i snuje ciekawe opowieści. To właśnie ona zachęca Oskara, żeby napisał list do Pana Boga. Ma mu to pomóc poczuć sie mniej samotnym. Cała książka jest właśnie zbiorem takich listów pisanych ręką małego chłopca, prostym dziecięcym językiem. Oskar opisuje jak minął mu dzień, zwierza się ze swoich przemyśleń. Na końcu zawsze prosi Boga o spełnienie jednego małego życzenia i zachęca, żeby go wkrótce odwiedził.

Któregoś dnia ciocia Róża opowiada Oskarowi pewną legendę. Według tej legendy z ostatnich dwunastu dni roku można odgadnąć pogodę, jaka będzie panowała w następnych dwunastu miesiącach nowego roku. Każdy dzień odpowiada jednemu miesiącowi.  Pani Róża zachęca chłopca, żeby wyobraził sobie, że każdy dzień to jakby dziesięć lat. W ten sposób Oskarowi udaje się w ciągu kilku dni przeżyć symbolicznie całe życie.

Oskar- chłopiec, któremu choroba nie pozwoliła pójść do szkoły, zwiedzać świat, podróżować czy przeżyć wielką dorosłą miłość, dała mu nadzwyczajną, jak na jego wiek, mądrość. Pod pozorną dziecięcą naiwnością kryje sie ogromna dojrzałość bohatera. Przyjmuje śmierć, jako coś, co wcześniej czy później musi spotkać każdego.

Książka urzekła mnie swoją prostotą. Myślę, że największe tragedie najlepiej oddaje najprostszy język. Oskar mówi o najważniejszych sprawach bez zbędnego patosu, za to z dziecięcą wrażliwością. Bardzo wymowne jest zderzenie kruchości i wrażliwości dziecka z tragedią, jaką jest choroba i śmierć. Dzięki temu zabiegowi według mnie udało się autorowi stworzyć dzieło z prawdziwym przekazem.

Niektórym może się nie spodobać zbytnia dojrzałość głównego bohatera. Może się zdawać nierealne jego dosyć spokojne i zdystansowane podejście do własnej choroby. Znajdą się pewnie także tacy, którzy dopatrzą się "złotych myśli" i sentencji rodem z książek Paulo Coelho. Myślę jednak, że większości ta książka przypadnie do gustu. Jest to wzruszająca, ciepła i mądra opowieść i tak ją właśnie postrzegam. Może kogoś, tak jak mnie, skłoni do refleksji nad własnym życiem.

"Zapominamy, że życie jest kruche, delikatne, że nie trwa wiecznie. Zachowujemy sie wszyscy, jakbyśmy byli nieśmiertelni".

Moja ocena: 5,5/6

poniedziałek, 21 marca 2011

Emma i ja- Elizabeth Flock


Elizabeth Flock ukończyła uniwersytet Vanderbilta w Nashville. Wkrótce po otrzymaniu dyplomu rozpoczęła pracę w magazynie "Vanity Fair". Później pisała sprawozdania do magazynów "Time" i "People". Przez pięć lat była reporterem prasowym, następnie pracowała dla kanału informacyjnego CNBC oraz była korespondentem telewizji CBS. Jej debiutem literackim była powieść Krzyk ciszy.

Emma i ja to opowieść o ośmioletniej dziewczynce- Caroline Parker. Carrie mieszka w maleńkim miasteczku w Karolinie Północnej. Jej ojciec został zamordowany i odkąd matka wyszła ponownie za mąż, jej życie przypomina piekło. Richard- ojczym Carrie, znęca się nad całą rodziną. Pije, a później wpada w szał i już nic nie jest w stanie go powstrzymać. Carrie nie może liczyć na pomoc matki. Richard jest jedynym żywicielem rodziny dlatego lepiej się mu nie stawiać.  Jedyną naprawdę bliską dla niej osobą jest młodsza siostra- Emma.

Dziewczynki są nierozłączne. Spędzają ze sobą każdą wolną chwilę. Razem się bawią i uciekają w świat dziecięcych marzeń... oby jak najdalej od Richarda. Pewnego dnia dowiadują się, że ich ojczym dostał nową pracę i muszą się wyprowadzić. Przeprowadzka jednak nie oznacza poprawy. W nowym domu dziewczynki nadal nie odnajdują miłości i poczucia bezpieczeństwa. Chociaż doskonale wiedzą kiedy omijać Richarda z daleka, w jaki sposób na niego nie patrzeć, żeby go nie zdenerwować, to i tak nie udaje im się uniknąć jego ataków. Pomimo wszystko próbują żyć normalnie. Chodzą do szkoły, poznają nowych ludzi.  Któregoś dnia poznają pana Wilsona- sąsiada, który uczy ich strzelać. Wtedy jeszcze nie wiedzą, że to wydarzenie na zawsze odmieni ich życie...

Ciężko opisać tę książkę, żeby nie zepsuć jej klimatu. Jest to świetnie opowiedziana historia widziana oczami ośmioletniej dziewczynki. Od pierwszych kartek przenosimy się do jej świata. Świata, który wypełniony jest przemocą, agresją, złem. Ale jest to także świat pełen dziecięcej fantazji i marzeń. Carrie i Emma, jak wszystkie małe dziewczynki, mają swoje kryjówki, ulubione miejsca o tajemniczych nazwach, wyobrażają sobie, że są księżniczkami i wspinają się po drzewach. Pomimo okrutnego losu, który ich spotkał, nie tracą nadziei na lepsze jutro.

Podejrzewam, że nie każdemu ta książka przypadnie do gustu. Porusza trudny temat, przy czym nie ma w niej jakiś zawrotnych zwrotów akcji, przez co momentami może się wydawać nudna. Na mnie jednak zrobiła duże wrażenie.  Świat opisywany prostym dziecięcym językiem jeszcze bardziej podkreśla tragizm sytuacji. Do teraz nie mogę się pogodzić, że takie rzeczy dzieją się na co dzień, może nawet gdzieś niedaleko za naszymi drzwiami i nic z tym nie można zrobić. I myślę sobie, że niektórzy ludzie po prostu nigdy nie powinni mieć dzieci.

Aha i jeszcze najważniejsze! Przed czytaniem trzeba omijać recenzje, które zdradzają zakończenie, bo to właśnie zakończenie jest w tej książce najciekawsze. Niektórzy może są domyślni, ale mnie kompletnie zaskoczyło :) a to właśnie w książkach lubię najbardziej.

Moja ocena: 6/6

niedziela, 20 marca 2011

Wierność w stereo- Nick Hornby

Nick Hornby jest brytyjskim pisarzem. Chyba najsłynniejszym jego dziełem jest książka pt. Był sobie chłopiec, na podstawie której nakręcono film. Jego powieści najczęściej związane są z tematyką sportu i muzyki.

Głowny bohater- Rob jest facetem po trzydziestce, prowadzi sklep z płytami i do niedawna jeszcze miał dziewczynę- Laurę. Pewnego dnia Laura po prostu spakowała walizki i wyszła z mieszkania. Rob z początku wcale się tym nie przejmuje, wręcz czuje się w pewnym sensie wyzwolony. Kolejne dni upływają mu jak dawniej. Praca w sklepie, rozmowy z kolegami- wszytko obraca się dookoła muzyki (w szczególności pop), której Rob jest ogromnym fanem. Po pewnym czasie jednak zaczyna mu brakować Laury. Wspomina swoje byłe dziewczyny i najgorsze rozstania jakie przeżył. Zastanawia się przy tym dlaczego każda dziewczyna któregoś dnia od niego odchodzi.

Przełomowym momentem jest śmierć ojca Laury. Wydarzenie to sprawia, że Rob w pewnym sensie dojrzewa i otwiera oczy. Choć boi się sam przed sobą przyznać, że kocha Laurę i mu na niej zależy, to jest gotowy zrobić kolejny krok i poukładać wszystko na nowo.

Książka wpadła mi w ręce całkiem przypadkiem i byłam przygotowana na jakiś lekki, nieskomplikowany romans, czy coś w tym guście. Niestety po przeczytaniu nie mogę powiedzieć prawie nic dobrego o tej książce. Kompletnie nie bawi mnie poczucie humoru autora. Nie spodobało mi się też ciągłe nawiązanie do muzyki. Główny bohater- Rob jest według mnie trzydziestopięcioletnim egoistą bez ambicji, którego największym życiowym problemem jest ułożenie listy 5 najlepszych piosenek pop. Nie jest to ani lekka i przyjemna książka o miłości, którą fajnie poczytać po ciężkim dniu. Nie jest to też książka z głębszym przesłaniem. Jest to książka o facecie, który nie dorósł do prawdziwego związku, na dodatek jest to bardzo denerwujący facet :)  Ogólnie nie polecam.

Moja ocena: 3/6

niedziela, 13 marca 2011

Nadzieja na miłość- Michel Quint


"Zbyt późno rozpoznajemy drobne zrządzenia losu. by cieszyć się nimi lub ich unikać, a reszta jest marnością".

Michel Quint urodził się w Pas-de-Calais w 1949 roku. Jest autorem ponad dwudziestu książek, między innymi powieści kryminalnych i opowiadań. Największą sławę przyniosła mu powieść Effroyables jardins. Została ona przetłumaczona na osiemnaście języków i doczekała się przeniesienia na ekran przez Jeana Beckera.

Nadzieja na miłość jest książką, której akcja toczy się na tle wojny algierskiej. Rozgrywała się ona w latach 1954- 1962. Po II wojnie światowej w Afryce Północnej, na terenach kolonii francuskich, rozpoczęły się dążenia niepodległościowe. Algierczycy walczyli o swoje prawa z francuskimi osadnikami. W ostateczności Algierii udało się odzyskać niepodległość.

Główny bohater książki- Rene Gardel, jest lalkarzem. Często odwiedza w szpitalu chore dzieci i urządza dla nich teatrzyki. Jest to dla nich pewien rodzaj terapii i pomaga im na chwilę zapomnieć o cierpieniu. Głównymi aktorami w teatrzyku Rene są dwie lalki- Suzy i Momo. Pewnego dnia Rene odwiedza w szpitalu Luoisa. Chłopiec został pobity w szkole, bo stanął w obronie pewnej Arabki. Teraz jest w śpiączce i Rene odgrywa dla niego swój teatrzyk w nadziei, że chłopiec wybudzi się ze śpiączki. Teatrzyk jednak od razu przeistacza się w opowieść Rene o jego własnym życiu...

Rene był wychowywany przez ojca. Matka umarła jeszcze jak był malutki. Była lalkarką i to właśnie ona zostawiła mu w spadku Suzy. Mały Rene nie do końca rozumie świat, który go otacza. Brak matki i szorstkość ojca sprawiają, że chłopiec jest raczej cichy i zamknięty w swoim świecie. Dorosły Rene opowiada wszystkie wydarzenia z lat swojego dzieciństwa, tak jak je widział wtedy. Wspomina o swojej wielkiej miłości- Halvie, o ojcu, który kupował mu przyjaciół oraz innych bardziej i mniej ważnych sprawach.

Po śmierci swojego ojca, Rene odkrywa zaskakującą prawdę o nim. Prawdę, która otwiera mu oczy i przestawia wszystko do góry nogami. Okazuje się także, że historia o matce, też nie do końca była prawdziwa...

Rene jako dorosły mężczyzna nie potrafi być szczęśliwy, nie umie kochać. Czy uda mu się na gruzach przeszłości zbudować nowe życie? Czy uda mu się zamknąć jeden rozdział swojego życia i pójść dalej?

Przyznam się, że oczekiwałam więcej od tej książki. Mogła to być od początku historia życia Rene. Wydaje mi się, że niepotrzebnie autor wprowadził wątek o chłopcu pogrążonym w śpiączce i lalkarzu, który próbuje mu pomóc. Nie uatrakcyjniło to wcale akcji, bo w końcu wszystko sprowadzało się i tak do długich monologów Rene o swoim życiu. Ale to tylko moje zdanie. Książka na początku jest dosyć nudna, dopiero od połowy zaczyna się robić bardziej interesująca. Przed rozpoczęciem jej czytania polecam poczytać chociaż kilka zdań o wojnie algierskiej, żeby zorientować się w kontekście.

Moja ocena: 3,5/6

piątek, 11 marca 2011

Rio Anaconda- Wojciech Cejrowski

"Jestem trochę jak oni- Indianie, o których piszę- należę do ostatniego pokolenia, które doświadcza kultury pierwotnej na własnej skórze; ostatniego, które widziało i dotykało. Następne będą znały świat Dzikich tylko z opowieści. A może to już? Może to właśnie ta książka jest ostatnią napisaną przez naocznego świadka? Oby nie. Choć jedno, niestety, wiem na pewno- niektóre zdjęcia w niej zawarte są ostatnimi zdjęciami plemion, których już nie ma. A przecież tak niedawno stałem z nimi twarzą w twarz. Patrzyłem w oczy. Rozmawiałem. Posłuchajcie..."

Przewracam kolejną kartkę. Za oknem jeszcze zima, która nie chce odejść, a ja już wędruję daaaleko daaaleko, przez dżunglę, pełną czających się niebezpieczeństw, w poszukiwaniu ostatniego szamana plemienia Carapana. Przewracam koleją kartkę i już wiem, że będzie to fascynująca podróż w nieznane...

Wędrówka rozpoczyna się w Los Llanos. Są to ziemie położone na wschód od Andów, leżące na pograniczu Wenezueli i Kolumbii. Ziemie nieucywilizowane i prawie bezludne. Organizujemy tu sobie przelot ruskim samolotem i docieramy do Mitu- miasteczka położonego tam, gdzie kończy się cywilizacja, a zaczyna puszcza. Może ze względu na położenie, a może ze względu na system (powszechnie znany i stosowany w całej Ameryce Łacińskiej), a może z obydwu tych powodów, mieszkańcy Mitu zajmują się pogróżkami, pobiciami i wszelkiego rodzaju przekrętami. Lubią sobie też od czasu do czasu poplotkować. Nic się tu nie uprawia, bo po co? Chyba, że kokę. Koka to "czyściusieńki" biznes. A dopóki ludzie mają pełne brzuchy, nie martwią się niczym. Pewnego dnia udaje nam się odnaleźć w tym miasteczku kogoś, kto może nam pomóc dotrzeć na Dzikie Ziemie. Po pewnym czasie płyniemy już razem z dwoma Indianami w stronę wioski. Za GPS robi świnia. Tak, zwyczajna, domowa świnia. Wioska, do której docieramy jest jednak zaledwie przystankiem w drodze na naprawdę Dzikie Ziemie...

Dotąd nie byłam jakąś wielką fanką książek podróżniczych. Chyba z ciekawości sięgnęłam po Gringo, tak przez wszystkich zachwalane. Przeczytałam w jeden wieczór i od tamtej pory ciągle mam ochotę na więcej. I tym razem się nie zawiodłam. Rio Anaconda to książka napisana równie świetnym językiem. Barwna, niekiedy sarkastyczna, opowiedziana z humorem i rozbrajającą szczerością. Trzeba do tego doliczyć świetne fotografie i piękne wydanie książki. Czytając ją, ma się pewność, że została dopracowana w każdym szczególe.

Co mnie najbardziej zdziwiło, to to, że Cejrowski czekał aż osiem lat z napisaniem tej książki! Chciał mieć pewność, że wszystkie ślady w dżungli dokładnie zarosły, a ludzie, których wtedy spotkał, zmienili miejsca pobytu. W ten sposób dał im szansę, aby dożyli swoich dni jako ostatni wolni Indianie. Polecam tę książkę każdemu, bo jest to po prostu niezwykła opowieść.

"Ostatni ludzie puszczy znikają z naszej planety zadeptywani buciorami cywilizacji i może w tej chwili ostatnia na świecie grupa wolnych Indian wychodzi na dymiące karczowisko w dżungli i prosi o swoje pierwsze majtki. Wkrótce ślad po nich zaginie".

Moja ocena: 5,5/6

sobota, 5 marca 2011

Charlie St. Cloud- Ben Sherwood


"Istnieje świat żywych oraz świat umarłych. A łączy je most miłości, jedyny akcent przetrwania, jedyne, co ma znaczenie".

Chrlie i Sam są braćmi. Pomimo różnicy wieku są ze sobą bardzo związani. Pewnego wieczoru, podczas nieobecności matki, "pożyczają" samochód od sąsiadki i jadą na mecz swojej ulubionej drużyny Red Sox. Nie wiedzą jeszcze, że jest to jedna z najgorszych i najtragiczniejszych decyzji w ich życiu. Podczas drogi powrotnej chłopcy mają wypadek. Na miejsce szybko przybywa pomoc, jednak Sam już nie żyje. Charlie wymaga natomiast reanimacji. W czasie, gdy strażacy próbują przywrócić go do życia, spotyka on w zaświatach swojego brata- Sama. Chłopiec nie wie co się dzieje i gdzie jest, boi się i Charlie obiecuje, że nigdy go nie opuści. Słowa tej przysięgi będą mu towarzyszyć przez całe życie.

Mija trzynaście lat. Charlie pracuje na cmentarzu, ale nie jest zwykłym pracownikiem. Po tragicznym wypadku otrzymał bowiem niezwykły dar. Ma kontakt z duchami, które nie przeszły jeszcze na drugi świat, ale nie należą także do świata żywych. Tkwią "pomiędzy" dopóki nie będą gotowi, żeby pójść dalej. "Pomiędzy" światami znajduje się też Sam. Dzięki temu Charlie, codziennie od trzynastu lat, o zachodzie słońca, może się z nim spotykać. W ten sposób wypełnia obietnicę złożoną bratu wiele lat temu.

Charlie dzieli swój czas pomiędzy pracę na cmentarzu i spotkania z bratem. Pewnego dnia poznaje na cmentarzu Tess- młodą żeglarkę planującą rejs dookoła świata, która odwiedza grób swojego ojca. Charlie, który dotąd izolował się od ludzi i świata, jest pod wrażeniem dziewczyny i zaprasza ją na kolację. Tess zgadza się z nim spotkać i spędzają miły wieczór.

Do tego momentu książka niczym mnie nie zaskoczyła. Byłam pewna, że wiem jak potoczą się dalsze losy bohatera. Nawet myślałam, że to kolejne zwykłe romansidło, które nie wnosi nic nowego. Jednak w tym miejscu autor całkowicie mnie zaskoczył...

Jest to opowieść o tym, jak ciężko wyzbyć się poczucia winy i pójść dalej. O tym, że najtrudniej jest wybaczyć samemu sobie. O miłości, która może wszystko zmienić. Historia skłania do refleksji nad własnym życiem. Zmusza do zastanowienia się nad tym, czy w pełni korzystamy z życia? Czy boimy się podejmowania decyzji? Przecież łatwiej i bezpieczniej jest żyć zgodnie z określoną rutyną. Przychodzi jednak dzień, kiedy trzeba pójść naprzód i jeśli my nie podejmiemy odpowiednich kroków, to zrobi to za nas życie.

Chyba więcej jest zwolenników tej książki, niż jej krytyków. Jestem jednak przekonana, że nie jest to historia, która każdemu się spodoba. Na pewno nie przypadnie ona do gustu tym, którzy nie lubią ckliwych historyjek o miłości. Chociaż... ja osobiście należę do takich osób. Historie o miłości z happy endem czasem przyprawiają mnie o mdłości i kojarzą się z tandetą, ale w tej książce udało mi się znaleźć coś więcej, niż tylko tani romans. Warto przeczytać, żeby samemu ocenić.

Moja ocena: 5/6

wtorek, 1 marca 2011

Nadzieja umiera ostatnia- Halina Birenbaum


Jakiś czas temu udało mi się kupić tę książkę w antykwariacie za symboliczną właściwie kwotę 3zł. I pomyśleć, że za takie grosze udało mi się zdobyć tak wstrząsającą i wartościową książkę.

"Numer wytatuowany na moim lewym ramieniu- dowód osobisty z Oświęcimia- zwraca dziś uwagę wielu ludzi. Dla jednych jest to znak niezrozumiały, dziwny, dla drugich- bolesne przypomnienie okrutnych czasów hitleryzmu, dla mnie zaś pewnego rodzaju świadectwo dojrzałości, z okresu, w którym poznawałam życie i świat w ich nagich kształtach, bezlitosna walkę o kęs chleba, łyk powietrza i trochę przestrzeni, z okresu, w którym uczyłam się odróżniać prawdę od obłudy, przejawy uczuć ludzkich od zwierzęcych instynktów, dobroć i szlachetność od zła i podłości".

Halina Birenbaum urodziła się w 1929 roku w Warszawie. Podczas II wojny światowej przebywała w gettcie warszawskim, a następnie w niemieckich obozach koncentracyjnych. Udało jej się przeżyć wojnę i w 1947 roku wyemigrowała do Izraela. Otrzymała tytuł: Człowiek Pojednania 2001.

Wspomnienia autorki są historią o piekle getta i obozów koncentracyjnych, opisywaną z perspektywy małej dziewczynki- naocznego świadka. Dla mnie jest to opowieść o tym, jak trudno zachować resztki godności w świecie pozbawionym jakichkolwiek oznak człowieczeństwa. Jak zachować nadzieję na lepszy świat, na przeżycie, gdy dookoła tylko śmierć, niesprawiedliwość oraz ludzka okrutność i obojętność. Wobec tak potwornych wydarzeń, nagle nasze problemy kurczą sie do rangi mało istotnych. Czytając tę książkę człowiek ma ochotę krzyczeć. Krzyczeć z bezradności. Krzyczeć ze złości. Krzyczeć przez łzy...

Mnie osobiście zadziwia ogromna siła pani Haliny. Po tak traumatycznych przeżyciach, wiedzie ona zwyczajne życie, ma męża, dzieci, prowadzi dom. Doświadczenia z przeszłości nie zniszczyły jej. Mało tego, znalazła siłę, żeby podzielić się swoją historią.

"Chcę tą książką wyrazić moje najgorętsze pragnienie, aby podobne zbrodnie nie powtórzyły się nigdy i nigdzie na kuli ziemskiej".

Moja ocena: 6/6