sobota, 4 lutego 2012

Dziecko niczyje - Michael Seed

Michael Seed, a właściwie Steven Wayne Godwin - franciszkanin, pełniący posługę w Katedrze Westminsterskiej jako sekretarz do spraw ekumenizmu, duszpasterz celebrytów, przyjaciel koronowanych głów. The Times nadał mu tytuł „księdza stulecia”. Ci, którzy go znają mówią, że jest człowiekiem wyjątkowym - życzliwym, mądrym i ciepłym, na którego zawsze można liczyć. Do niedawna jednak, nawet oni nie znali tragicznej historii jego dzieciństwa.

Michael mieszkał razem z rodzicami w największych slumsach Manchesteru, w dzielnicy przeznaczonej do rozbiórki. Trudno mu odszukać w pamięci jakiekolwiek szczęśliwe chwile ze swojego dzieciństwa. Pamięta, że chciał uciec - nie od nędznego życia, ale od piekła, które zgotował mu własny ojciec - człowiek, który przez wiele lat bił do nieprzytomności i zadręczał psychicznie własną żoną i dziecko. Nieustanne awantury i przemoc stanowiły w domu Seedów nieodłączny element codzienności. Michael nie mógł liczyć na niczyją pomoc. Jego matka pogrążona w głębokiej depresji z dnia na dzień stawała się coraz bardziej nieobecna, nie reagowała na nic. W pewnym momencie przestała walczyć i poddała się. Biernie przyjmowała kolejne ciosy. Kilkakrotnie próbowała odebrać sobie życie i w końcu rzuciła się pod pociąg. Skazała tym samym ośmioletniego wówczas Michaela na samotną walkę o przetrwanie.

Po śmierci matki życie Michaela stało się jeszcze większym koszmarem niż było do tej pory. Ojciec całą swoją nienawiść i agresję skierował właśnie na niego. Wykorzystywał go też seksualnie. Chłopiec nie zaznał chwili wytchnienia nawet w szkole, gdzie przezywany i dręczony przez inne dzieci tracił nadzieję na normalne życie. Były chwile, kiedy jedyne czego pragnął to umrzeć, żeby tylko uwolnić się od koszmaru, który go spotkał. Za każdym razem jednak coś sprawiało, że Michael wybierał życie.

Dziecko niczyje to jedna z najbardziej wstrząsających książek jakie czytałam. Po raz kolejny przekonałam się, że najokrutniejsze historie pisze samo życie. Dramat jaki spotkał Michaela wydaje się nieprawdopodobny. Trudno pojąć skąd w jego ojcu było tyle agresji. Jeszcze trudniej zrozumieć bierność i obojętność wszystkich dookoła, którzy pomimo, że zdawali sobie sprawę z tragedii dziejącej się tuż obok, nie zrobili zupełnie nic.  Historia tego maltretowanego chłopca, nieszczęśliwego i spragnionego miłości porusza najwrażliwsze struny w sercu, doprowadza do łez. Chociaż cała książka napisana jest bardzo prostym językiem, to doskonale oddaje wszelkie emocje. Ból i zło są tutaj prawie namacalne, mamy wrażenie, że obserwujemy dramat małego chłopca stojąc dosłownie z boku. Najgorsze, że nic nie możemy zrobić.

Myślę, że Michael Seed zrobił odważny krok, decydując się po kilkudziesięciu latach milczenia na publikację swoich tragicznych wspomnień z dzieciństwa. Bardzo trudno bowiem zmierzyć się z koszmarną przeszłością i ponownie spojrzeć w jej okrutne oczy. Franciszkanin, jak sam twierdzi, zrobił to „dla innych - żeby przestali się bać”. Ogromnie zdziwiło mnie, że ojciec Michael w swojej książce nikogo nie potępia, nie oceania, nie osądza. Ani razu nie pada pytanie „Dlaczego?”. Podziwiam go także za to, że pomimo licznych krzywd i upokorzeń jakich doznał, pomimo zła, które go spotkało, wyrósł na wartościowego, dobrego człowieka.

Dla mnie Dziecko niczyje to nie tylko tragiczne wspomnienia, ale pełna nadziei historia człowieka, który pomimo licznych przeciwności wygrał swoje życie. 

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa PROMIC za co bardzo dziękuję.


Moja ocena: 5,5/6

23 komentarze:

  1. Niesamowite. Jestem niezmiernie zainteresowana tą książką. Będę musiała ją koniecznie przeczytać. Lubię takie historie.

    OdpowiedzUsuń
  2. Dokładnie - ja też byłam wstrząśnięta po przeczytaniu tej książki.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ja w dalszym ciągu jestem wstrząśnięta i nie mogę zapomnieć o cierpieniach małego Michaela...

    OdpowiedzUsuń
  4. Czytałem. Takich książek się nie zapomina.

    OdpowiedzUsuń
  5. O książce sporo słyszałam. Z chęcią ją przeczytam gdyż lubię prawdziwe i wstrząsające książki, a tą z pewnością można do takich zaliczyć :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Bardzo boję się, że nie udźwignę ciężaru tej książki. Dlatego cały czas się waham...

    OdpowiedzUsuń
  7. Mnie sama twoja recenzja już przeraziła. Nie wiem czy teraz mam ochotę na taką książkę, chyba się wstrzymam.

    OdpowiedzUsuń
  8. Koniecznie muszę przeczytać tę książkę. Sam opis i twoja recenzja skutecznie mnie do niej przekonują.

    OdpowiedzUsuń
  9. Książka jest cieżka i nie wiem czy dam sobie z nią radę ;( Zapraszam do mnie, może napiszesz co sądzisz o filmie "Parnassus" z Johnnym Deppem i Heathem Ledgerem ? ;))

    OdpowiedzUsuń
  10. Słyszałam o tej książce i przyznam, że tematyka bardzo mnie ciekawi :) Twoja recenzja tym bardziej rozbudziła moją ciekawość i mam nadzieję,że uda mi się ją przeczytać... :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Tytuł tej powieści kiedyś obił mi się o uszy, ale dopiero Twoja recenzja zachęciła mnie do przeczytania. Z pewnością niedługo się zapoznam z tą książką.

    OdpowiedzUsuń
  12. Moją przyjaciółką wstrząsnęła tak bardzo, że postanowiłam poczekać na nią jakieś dwa lata , ale warta przeczytania jest niewątpliwie.

    OdpowiedzUsuń
  13. Trudno jest czytać takie historie, które niestety dzieją się naprawdę. Nie wiem, czy gdzieś trafię na tą książkę, ale jeśli tak się stanie, postaram się zmierzyć z tymi wspomnieniami. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Przykra historia, wzruszająca i wstrząsająca na pewno. Chętnie bym po nią sięgneła, bo wydaje się wartościowa i godna uwagi.

    OdpowiedzUsuń
  15. jakoś nie przepadam za autobiografiami ;)

    OdpowiedzUsuń
  16. Jestem świeżo po lekturze tej książki. Jest to bardzo ciężka pozycja, chwilami wręcz niemożliwa do udźwignięcia. Ta historia wstrząsnęła mną do tego stopnia iż ciągle się nie mogę zabrać do napisania recenzji.

    OdpowiedzUsuń
  17. Zgadzam się całkowicie z Twoim stwierdzeniem, że to życie pisze najokrutniejsze historie ... taki chłopak musiał tyle przejść ...

    OdpowiedzUsuń
  18. Zachecilas mnie, z pewnoscia po te ksiazke siegne :).

    Co do listow, to przeciez stary zwyczaj zawsze mozna odnowic. Chetnych do pisania zazwyczaj nie brakuje.

    OdpowiedzUsuń
  19. Hm... Skądś kojarzę ten tytuł. Może kiedyś ją przeczytam:D

    OdpowiedzUsuń
  20. Zapowiada się bardzo ciekawie. Kiedyś w przyszłości napewno przeczytam.;)

    OdpowiedzUsuń
  21. Tego co ten chłopak musiał przeżyć nie da się wyobrazić. Podziwiam go, że nikogo nie oskarżał. Mógłby mieć przecież żal do całego świata, że mu nie pomógł. I miałby do tego prawo.

    OdpowiedzUsuń
  22. MUSZĘ JĄ PRZECZYTAĆ ŻEBY PRZESTAĆ SIĘ W KOŃCU BAĆ ŻYCIA I ODNALEŹĆ SPOKÓJ

    OdpowiedzUsuń