Nikt nie widział, nikt nie słyszał... - Małgorzata Warda

Małgorzata Warda - pisarka, malarka, rzeźbiarka, debiutowała w roku 2005 książką Dłonie.

Lena ma jedenaście lat kiedy jej młodsza siostra, Sara, wychodzi pobawić się na plac zabaw i znika bez śladu. Pomimo interwencji policji dziewczynki nie udaje się odnaleźć. Choć od tamtych wydarzeń minęło przeszło osiemnaście lat, a Lena jest już dorosłą kobietą, wciąż nie potrafi pogodzić się ze stratą ukochanej siostry.

Agnieszka mieszka we Francji i jest córką polskiej emigrantki. Jej relacje z matką nie układają się najlepiej, ale poza nią nie ma praktycznie nikogo. Coraz częściej zastanawia się nad tym, dlaczego nie ma żadnych krewnych i z jakich powodów jej matka zerwała całkowicie kontakty z rodziną. W końcu dziewczyna odkrywa zaskakująca prawdę o sobie samej.

Trzecią bohaterką jest Monika Litwin - ofiara psychopaty, który przez wiele lat trzymał ją w zamknięciu, zupełnie odizolowaną od świata zewnętrznego. Powrót do normalności będzie kosztował ją sporo wysiłku, zwłaszcza, że w pewnym sensie czuję się na zawsze związana ze swoim oprawcą.

Trzy, na pozór niezwiązane ze sobą historie, umiejętnie splecione w jedną całość. Zakończenie, którego wcale się nie spodziewałam i natrętna myśl, która przez cały czas plącze się gdzieś w głowie: co stało się z Sarą?

Warda napisała historię, która wciąga czytelnika już od pierwszej strony. Bardzo przypadł mi do gustu styl autorki. Mam wrażenie, że mogłaby napisać powieść, której fabuła „nie trzyma się kupy”, a pomimo tego delektowałabym się każdym zdaniem. Mocną stroną książki są też świetnie nakreślone portrety psychologiczne głównych bohaterek. Nie miałam problemu żeby wczuć się w ich losy, współczuć im i śledzić ich poczynania. Fabuła jest ciekawie skonstruowana i praktycznie do samego końca zastanawiamy się w jaki sposób ostatecznie wszystkie wątki się rozwiążą.

Warda porusza ciekawy i dosyć rzadko spotykany w literaturze temat, jakim są zaginięcia dzieci. Bardzo realnie oddaje dramat rodzin dotkniętych tych problemem i przez lata nie potrafiących pogodzić się ze stratą. Okazuje się, że złe wieści są lepsze niż ciągłe oczekiwanie na jakiekolwiek informacje. Niezamknięte sprawy z przeszłości sprawiają bowiem, że  trwamy w zawieszeniu i nie możemy ruszyć do przodu, żyć własnym życiem. Autorka porusza też kwestie związane z poszukiwaniem własnej tożsamości oraz syndromem sztokholmskim.

Nikt nie widział, nikt nie słyszał… to książka, która skłoniła mnie do zastanowienia się nad przewrotnością losu. Ile zależy od nas samych, a ile od przypadku, czy szczęścia? W jaki sposób jedna chwila może odmienić nasze życie? Jak uporać się ze stratą i demonami przeszłości? Warda nie daje gotowych rozwiązań, raczej pobudza do myślenia, a to się ceni.

Moja ocena: 4,5/6

Książka przeczytana w ramach wyzwania Polacy nie gęsi, czyli czytajmy polską literaturę oraz  Z literą w tle.