Płacz niemymi łzami - Joe Peters

Dzieciństwo, dom, rodzina to słowa, które powinny kojarzyć się z miłością, szczęściem i poczuciem bezpieczeństwa. Jednak gdy Joe wraca myślami do czasów, kiedy był małym chłopcem ciężko mu przywołać jakiekolwiek pozytywne emocje. Od kiedy pamięta matka biła go i wyzywała, a jedyną osobą, na którą mógł w tamtym czasie liczyć był jego ojciec. Mężczyzna chronił syna przed okrucieństwem matki i kochał najbardziej na świecie, niestety tragiczny wypadek zmienił wszystko…

W wieku pięciu lat Joe był świadkiem śmierci swojego ukochanego taty. Po tym wydarzeniu chłopiec trafił pod opiekę matki i jego życie zamieniło się w prawdziwy koszmar. Był bity, głodzony i molestowany. W końcu w wyniku traumatycznych przeżyć stracił mowę, a wszyscy, którzy go maltretowali czuli się zupełnie bezkarni.

Płacz niemymi łzami to wstrząsająca i niezwykle przejmująca historia chłopca, bestialsko torturowanego przez własna matkę. Książka wzbudza w czytelniku ogromne emocje przede wszystkim dlatego, że nie jest to fikcja literacka, ale zapis autentycznych przeżyć z dzieciństwa autora. Joe Peters, opisując swoje smutne losy, posługuje się prostym, zrozumiałam i bardzo obrazowym językiem. Czytając, cały czas się zastanawiamy, jak to możliwe, żeby matka była zdolna do takiego okrucieństwa wobec własnego dziecka.

„Nawet nie próbowała się hamować; gdy biła, wkładała w to wszystkie siły. Nie było w niej cienia samokontroli, cienia obaw, jak duże wyrządzi szkody, cienia lęku, że naprawdę zabije.”

Joe Peters uświadamia nam taż, że w dalszym ciągu za mało się mówi o przemocy wobec dzieci. Dla ludzi, którzy dorastali w szczęśliwych rodzinach dramat, jaki spotkał Joego wydaje się tak nieprawdopodobny, że aż trudno w niego uwierzyć. Może stąd właśnie bierze się niedostrzeganie problemu przez pracowników socjalnych i pozostałe osoby z otoczenia chłopca. Wszystkim najłatwiej było uwierzyć w słowa matki, która twierdziła, że Joe stał się trudnym dzieckiem po śmierci ojca i stąd jego dziwne zachowanie.

Autorowi udało się też zawrzeć w książce niezwykle istotną rzecz - nieważne jak bardzo zostaliśmy skrzywdzeni, jeśli rany zadają nam nasi najbliżsi w głębi serca zawsze będziemy im to wybaczać. Będziemy spychać w głąb podświadomości najbardziej bolesne przeżycia i oszukiwać samych siebie, że może jeszcze wszystko się odmieni. To ciągłe poszukiwanie aprobaty i miłości u własnych oprawców sprawia, że prawdopodobnie nigdy nie uda nam się uwolnić spod ich wpływu i przestać być bezbronną ofiarą.

„Mimo wszystkiego, co mi zrobiła, i choć wciąż jej nie ufałem, postanowiłem dać jej szansę. Musi w nas być jakiś instynkt, kiedy myślimy o matkach - coś, co każe nam wierzyć, że nas kochają, choć wszystko wskazuje, że jest wręcz odwrotnie.”

Na koniec jeszcze dodam, że Płacz niemymi łzami pomimo wszystko niesie pozytywne przesłanie, autorowi bowiem udało się wyjść na prostą - ma szczęśliwa rodzinę i prowadzi własną fundację, działając w imieniu dzieci wykorzystywanych seksualnie. Jeśli lubicie historie pisane przez życie i jesteście przygotowani na wstrząsająca opowieść, to jest to książka dla Was.

Moja ocena: 5/6